V roeger was het gewoonte om onze overledenen te begraven, tegenwoordig kiezen steeds meer mensen ervoor zich te laten cremeren. Binnen de ommuurde begraafplaats werd het allemaal keurig geregeld. En hoewel cremeren al best een tijd heel gangbaar is, blijkt dat we nog steeds moeten wennen aan een situatie die anders is dan het veilige kerkhof. Misschien ook omdat er daardoor weer andere dingen geregeld moeten worden zoals waar plaatsen we de as, of waar verstrooien we die?
Vrij regelmatig krijgen we het verzoek om toestemming te verzorgen voor nabestaanden om de as van hun dierbare te verstrooien met de TOLAD in een bepaald gebied. Wij voldoen dan graag aan dat verzoek en het is typisch hoe verschillend de reacties zijn én hoe er soms gereageerd wordt als we bellen naar de verschillende gemeentes en grondeigenaren. Er staat bijna altijd iets vermeld in de A(lgemene) P(laatselijke) V(erordening) van de betreffende Gemeente, maar wij bellen toch altijd om er zeker van te zijn dat men op de hoogte is.
Wat we dan in eerste instantie te horen krijgen varieert van; ‘Ehhhh, ik heb geen idee; dat moet ik even navragen, ik bel u later terug’ en ‘jazeker mag dat, geen probleem’ tot ‘we willen niet dat er as verstrooid wordt in dat bos’. Zelfs de mensen die beroepsmatig zouden moeten weten hoe het zit, weten vaak niet zo goed wat ze ermee aan moeten. We merken ook dat men er huiverig voor is om toestemming te geven voor het verstrooien van as.
Als er dan wat meer uitleg gegeven wordt, en duidelijk wordt waarvóór we toestemming vragen, wordt het oordeel vaak bijgesteld. Want als men hoort dat het met de TOLAD niet om grote hoeveelheden as gaat, maar om kleine dotjes – verspreid over een langere afstand- die binnen enkele dagen in de ondergrond verdwijnen, draait men meestal helemaal bij en wordt zelfs enthousiast. De bezwaren worden ingetrokken en we mogen voor de familie een verstrooicertificaat van toestemming uitschrijven.
Wat er vaak ook ten nadele werkt bij het verstrooien van as op de klassieke manier, is niet alleen dat het een grote hoeveelheid as is, maar dat men monumentjes plaatst in de vorm van een kei of iets dergelijks. Ook dat willen de eigenaren niet in hun bos en het is op zijn zachtst gezegd ongemakkelijk om een hoop as te zien liggen (waarvan het weken duurt voor die is verdwenen), zowel voor de nabestaanden die de as uitstrooien, als voor de andere mensen die in het bos gaan wandelen.
Het verstrooien van as met de TOLAD daarentegen, wat gebeurt over een grotere afstand, verspreid door een groter gebied, wordt nauwelijks opgemerkt in de natuur en is snel verdwenen.
Ieder maakt de bij hem passende keuze; de stoffelijke resten achter het hek van het kerkhof begraven of wegzetten in een urnenmuur, of deze al wandelend met de nabestaanden verstrooien in de natuur, om daar weer deel te worden van de Cirkel van leven en dood. Goed om er bij leven alvast over na te denken wat u zou willen?
